کتاب در دست انتشار «ايران سکولار؛ سال 1429» نشان می دهد که اصلاح طلبان از هم اکنون پذيرفته اند که آيندهء حکومت در ايران (چه در 1395 و چه در 1429) شکلی از سکولار دموکراسی خواهد بود و، در نتيجه، از هم اکنون به فکر تجسم آن فردا و پاسخ دادن به اين پرسش افتاده اند که: «اگر نظام حکومتی جمهوری اسلامی در ایران به پایان برسد، چه می شود؟» در اين کتاب آرزوی اصلاح طلبان آن است که اين «تغيير گريز ناپذير» را خودشان مديريت کنند و به اين دليل همزمانی «انتخاب يک رئيس جمهور تغيير طلب» و «مرگ ناگهانی ولی فقيه» و دامن زدن به «تظاهرات مسالمت آميز مردم» را بهترين فرمول برای از دست نرفتن کنترل اوضاع می دانند. ◄

در ميان اين همه اميد و نوميدی حاصل از قطعی شدن توافقنامهء هسته ای، لابد خيلی دلخوشی می خواهد که کسی هنوز دنبال علم کردن «آلترناتيو سکولار دموکرات» در برابر حکومت اسلامی مسلط بر کشورمان باشد. چرا که وقتی طرف بنچاق حکومت بيست و پنج سال آينده اش را از دست شش کشور قدرتمند جهان گرفته چهارتا و نصفی آدم خوش نيت چگونه قصد دارند در مقابل اش «آلترناتيو» علم کنند؟ آن هم نه آلترناتيو نظامی و کودتائی، يا آلترناتيو مسلحانه و چريکی، يا آلترناتيوی برای بازتوليد استبداد و سلطه، بلکه آلترناتيوی که سکولار، دموکرات، خشونت پرهيز اما مقاوم و اهل آزادی و آبادی کشور باشد. ◄