Shivan Fumani

(1946-2000)

Kaafar e Mosalmaan

sajjaade kardam sofre raa, dar sojde bar naan-paare i

taa’at be jaay aavardeam baa kofr e imaan-vaare i

naan-aavar e naan aamadam, kaafer mosalmaan aamadam

dar gerye penhaan aamadam, con xande ye bad-kaare i

Xeil e velaayat-xaah e man, toqyaan-gar e gom-raah e man

Isaa-adaa rajjaale i, Maryam-namaa patyaare i

Dar ashk e tufaan-taaz e man, daryaa be qotr e qatre i

Dar aah e gardun-gard e man, haft aasmaan sayyaare i

Cand i sharar-xiz aamadam, az sho’le lab-riz aamadam

Aatash-bar-angiz aamadam, az habs e sang e xaare i

Dar mahshar e sheitaani am, sheitaan xodaa ye sheitanat

Dar xelqat am aadam-farib, havvaa ye gandom-xaare i

Zaanu be zaanu ye zamaan, pahlu-neshin am baa zamin

Dar man shenaavar lahze haa, con bi-samar yax-paare i

Taa dar ceraa ye sabze haa, aahu zabaan-fahm am shavad

Baaz aafaridam vaazhe raa dar daftar e ju-baare i

Baa shab-rovaan sar mi konam, dar xerqe-vaar e bi-sari

Az halqe ye aah e sahar, bar sar maraa dastaare i

Dar Joljataa ye jaan e man, har dam ana-l-haqq-zan, deraxt

Bar Nil, gol-baang am ravaan, nowzaad e bi-gahvaare i

Az man tavaazo’ con separ, dar yuresh e sar-neize nist

Bar daar e xun am sar be daar, sar-kesh tar az favvaare i

Shivan! Mabaadaa dam zani, baa ham-damaan, bi dard e eshq

Pendaar e aasheq mordan at, az zendegi, engaare i

کافر مسلمان

سجاده كردم سفره را در سجده بر نان پاره ای
طاعت به جای آورده ام با كفر ایـمان‌واره‌ای
نام آور ِ نان آمـــدم، كافر مسلمان آمــدم
در گریه پنهان آمدم چون خنده‌ی بدكاره‌ای!
خیــل ِ ولایتـخواه ِ من، طغیــانگر ِ گمراه ِ من
عیسی‌ادا رجاله‌ای، مریم نما پتیــاره‌ای
در اشك ِ توفان تاز ِ من, دریا به قطر ِ قطره ای
درآه ِ گردون گرد ِ من هفت آسمان سیاره‌ای
چندی شررخیز آمدم، از شعله لبریز آمدم
آتش برانگیز آمدم از حبس ِ سنگِ خاره‌ای
در محشر ِ شیطانی ام، شیطان خدای شیطنت
در خلقتم، آدم فریب، حوای گندمخواره ای
زانو بــه زانوی زمان پهلو نشیــنم با زمین
در من شناور لحظه‌ها چون بی ثمر یخپاره ای
تا در چرای سبزه ها، آهو زبان فهمــم شود
باز آفریـدم واژه را در دفتــر جوباره ای
با شبروان سر می كنم در خرقه وار ِ بی سری
از هاله‌ی آه ِ سحــر بر سر مرا دستــاره ای
در جلجتای جان ِ من هر دم اناالحق زن، درخت
بر نیل، گلبانگم روان، نوزاد بی گهواره ای
ازمن، تواضع چون سپردر یورش سر نیزه نیست
بردار ِ خونم سر بدار سر كش تر از فواره ای
شیون ! مبادا دم زنی با همدمان، بی درد ِ عشق
پندار عاشق مردنت از زندگی انگاره ای