|
|
شعرهای اسماعيل نوری علا از کتاب نشده ها بر کمرگاه بهار
بر کمرگاه بهار جوان می شود فندق پير؛ جام لاله را از هوش زمين پر می کند و از نسيم تـُرد کلاهی می دزدد به وسعت شکوفه ی گم خيالی که هم اکنون از جشنواره ی آفتاب می آيد...
آی... جام شرابم کو؟ بدين سرخوشی که من از مدار آفتاب می گذرم نام تو بر ماهواره ها سرود سفر خواهد شد؛ بدين عاشاقانه نفسی که در نسيم گيسوان تو جاری است صحرا در سروده های من سراب و شراب را از پيوندی کهنه می رهاند... آی... بدين خرمی که بهار از کوچه ی نوروز می گذرد درخت فندق پير از رؤياهای تلخ تهی خواهد شد.
تهی شده از شب خالی از سرمايی که از خان زال می گذرد ايمن از تير اسفنديار پاورچين می گذرد تمنای بهار از رگ فندق: تا زايش گرهی سپيد و چوبين در صدفی قهوه ناک و چاکيده که از روزن دگرديسی ِ خويش به عمر پروانه های رنگين می انديشد و در طلوع رنگين کمان منفجر خواهد شد، تا لبخنده ای کوچک از تو که در گلويم به چابکی فرو می چکد و ستاره ای را در رگ سرخم می گشايد که پنجره ی آينده را از تصوير گل ميخ های کهن پر می کند.
بدين سرخوشی در بهاری که منتظر هيچ کس نمانده است در بارانی که صليب های گمشده را شستشو می دهد و صورت گلدسته ها را می چرخاند به سوی ماهواره ی که هم اکنون از مدار ما می گذرد.
بدين سرخوشی، در ترانه ی عشقی که از هفت سين زبان رد می شود و روز نو را مثل کبوتران نقاشی در کيسه ی پستچی ها خالی می کند...
آی... جام شرابم کو؟ کيست که اينگونه آسيمه سر به در می کوبد و از ما عيدی می خواهد؟ کيست اين که پشت چشم های پنجره می نشيند و در فرهنگ ها معنای ما را به هم می دوزد؟ کيست اين که بر کمرگاه بهار از هفتخوان انتظار بيرون می آيد و مويش، همه، به نقره ی بافته می ماند؟
آی... فقط بوسه ای وامم ده تا صد چندانش را به پای خنده ی بی باک تو بهار کنم، که شراب بوسه ی تو از تنگ خواب مست تر است وقتی چراغ را خاموش می کنی و سبزه ی بهاری را به خانه ی بازوان من می سپاری...
لندن ـ 25 مارچ 1994
|
خانه: تماس: Fax: 509-352-9630
فايل صوتی:
|