بر جادهء آبی ِ ابريشم

بر جادهء آبی ِ ابريشم

هنوز ايستاده است و يادگارهايم را

                             از تنهء درختان آفتاب خورده

                                                              پاک می کند

هنوز ايستاده است و خطوط را

                                  از لحظهء يکی شدن

                                                      می ستاند

هنوز ايستاده است و به من می گويد

�بر فراز کوه فقط بايد خورشيد بود

  بر سينهء دشت فقط رودخانه

  و تو که سايهء هيچ ابری حتی نبوده ای

  بدينگونه که گام بر می داری

  تنها بر خستگی می افزائی و

                          از راه هيچ نمی کاهی!�

آی...

از آبی بگذرم

يا همه آبی باشم؟