تو سلامت باش

تو سلامت باش

تا آسمان ِ ايمن ِ من پر ستاره تر باشد

تو باش

تا پرندگان ِ کلماتم ترانهء بهار و خرسندی سر دهند

که بستری از اينگونه که تو می گستری

برای خسبيدن ِ کاهلانه نيست

برای لمحه ای آسودن است

وقتی که جهان

             مشکلاتش را

                      بر پياده روی ِ خانهء ما می ريزد.

ما معماری افسون سای و تو در توی ِ عمر را پی می ريزيم

ـ با قلبی که مژدهء جوانی اش را به من داده اند ـ

بر ديوارهای ِ جنوبی

                 پنجره هائی از سلام می گشائيم

و بر بام خانه

                کبوتری از مدارا می سازيم.

تو سلامت باش

که اکنون زمين، شکيبا و سيراب،

بر گرد مهر می گردد

و کوه ها

بندرهای ِ آسمان ِ بی کرانه اند.

                                     1367