مـِهر و گياهم

مهر و گياهم

باغ و شهرم

اتاق و ديوانم!

دستانت را به من بسپار

تا به پاروئی از اين دريای پر باران به آسمان تو درآيم،

ثقل خواستن هايت را به شانه هايم بخش

تا نسيم آسا بر باغ و شهر و اتاق تو بگذرم،

و بر ديوان هايم

               طراوت خيال و

                            سرخوشی ِ ترانه و

                                            بی خيالی ِ اوزان را

                                                               ميهمان کنم.

آی...

پر از باران های تو ام

پر از توفان هائی که در تو زاده می شوند

پر از کلماتی که ديوانه سر می جوشند

تا بر جوبارهء کاغذهای تو جاری شوند...

پس دستانت را به من بسپار

تا تير و کمانی برای برقراری ِ مرزهای عشق داشته باشم

و نگاهت را به من ببخش

تا بر خورشيدهايم چراغی بياويز

                                  که راه ستارگان را روشن می کند.

ديوار اتاقم توئی

که پنجره اش رفيقی مهربان می خواهد،

شهرم توئی

که آواره ترين کوليان هم بايد وطنی داشته باشد،

باغم توئی

که هيزم ها نيز روزی از آفتاب تو نوشيده اند.

گياهم توئی و، مهرم...

و سال را گردشی اگر هست

به سودای باغ و اتاق و شهر و ديوانی ست

که بر ميدان هاش

                   نام تو

                       ترانهء فواره و

                                  سبزينهء چراغانی ست.