فقرم را به تو می دهم

فقرم را به تو می دهم

تا تو توانگرترين يارم باشی:

             گلوبندی از بوسه

             سنجاقکی از شعر

             و گل آتش گرفته ای که در نگاهم شعله می کشد.

در نگاه تو خويش را می آزايم و زيبا می شوم

و در رفتارن صلابتی رخ می کند

که ترديد را نام ديگر صخره های دريائی می کند.

می ايستم

بر تخت روان برج های شنی

باد در گيسوانت ولوله می کند

و در کنارم چونان درختی کهن بيخ ايستاده ای.

به ماه می نگرم که در چشمانش پرسشی ناباور غوطه می خورد

و رو به جمعيت بادهای هلهله گر فرياد می زنم:

اينک ما

که عمرمان را به خاستگاه شما آورده ايم

تا در گِـل شور و زمزمهء ابر

                                  به هم درآميزيمش

و از آن تنديسی از وفا و لبخند بيافرينيم.

کنارم ايستاده ای

کنارت ايستاده ام

جيب هامان را در باد می تکانيم

اشياء بيهده در تاريکی و باد

                             پر می کشند و گم می شوند

و اين فقر نو

              ثروت و سرمايهء ما

                                   خواهد بود...